عاقلانه یا احساسی ؟

این مدت خیلی اتفاق ها افتاد فهمیدم واقعا من چقدر دل نازک هستم سریع برای همه چیز نگران میشم :|

اینو وقتی فهمیدم که پشت سامانه با آدمای مختلف از پولدار تا فقیر از یه فسقلی تا آدمای مسن صحبت کردم .

درسته تو محیط کارم همین جور بودم مثلا یک پرونده و اطلاعات یک مریض رو ده بار چک میکردم از مریض بارها می پرسیدم شما کی هستین

دیگه همشون غش میکردن از خنده منم میگفتم می‌خوام مطمئن بشم یهو یه عمل دیگه براتون انجام ندن  

اونا هم میترسیدن و هر چی من میگفتم جواب میدادن !

فهمیدم دل ندارم یعنی اگرم بخوام کار کنم باید حتما یه نفر همراهم باشه ,,,

اگر بخوام عاقلانه فکر کنم راحت ترین کار اینه ادامه تحصیل بدم و هیئت علمی !

هم کارم راحت تره و هم ارزش داره فقط تنها مشکل اینه بخوام اپلای کنم سخته ...

اگر بخوام پزشکی بخونم که انگار نمی‌خوام بخونم ، باید یه برنامه دیگه بریزم .

اما به نظرم بهترین کار اینه تا سال آینده فقط ادامه تحصیل تو ذهنم باشه و یهو دیونه نشم باز 

می‌دونم  دارم از حق خودم می‌گذرم و نتیجه تموم زحماتم این نبود اما چی کار کنم راه حل بهتری تو ذهنم نیست کرونا هم همه چیز رو معلق گذاشته !

کاش یه روز بتونم برم ؛ و فراموش کنم که چه روز هایی گذشت ..